Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Deprehensus omnem poenam contemnet. Inquit, respondet: Quia, nisi quod honestum est, nullum est aliud bonum! Non quaero iam verumne sit; Duo Reges: constructio interrete. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Negare non possum. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Memini vero, inquam;

Bork: Tria genera bonorum;
Restatis igitur vos;: Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Et quod est munus, quod opus sapientiae?
Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat? Non risu potius quam oratione eiciendum? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Non enim, quod facit in frugibus, ut, cum ad spicam
perduxerit ab herba, relinquat et pro nihilo habeat herbam,
idem facit in homine, cum eum ad rationis habitum perduxit.

Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?

Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Nihil ad rem! Ne sit sane; Praeteritis, inquit, gaudeo.

At vero illa perfecta atque plena eorum, qui cum de hominis summo bono quaererent, nullam in eo neque animi neque corporis partem vacuam tutela reliquerunt.